Bangladesch

Op zondagmorgen hebben we het koele Darjeelin verlaten, we zijn om zes uur s´ochtends in een jeep gestapt en teruggereden naar het 2100 meter lager gelegen Silliguri. Na twee uur rijden waren we in Silliguri, en een kwartiertje later zaten we zelfs al in de bus op weg naar onze laatste stop in India de grensplaats Burimari, twee kilometer voor de grensovergang moesten we (als enige uitstappen) en verder lopen naar de grensovergang deze was echter niet makkelijk te vinden, een fietstaxi heeft ons uiteindelijk bij een rietenhuisje gebracht wat de grensovergang zou moeten zijn. Na drie formulieren te hebben ingevuld, en een paar stempels in ons paspoort, mochten we India verlaten, na driehonderd meter niemandsland, waren we in Bangladesch, ook hier moesten we weer een paar formulieren invullen, na een nauwkeurige controlle van alle papieren, en een paar stempels, waren we dan eindelijk officieel in Bangladesch.
Onze eerste (tuktuk) taxi in Bangladesch was niet zo een succes, eerst viel de ketting er af en dertig kilometer verderop kregen we een klapband, we hebben de taxichauffer maar uit medelijden een klein fooitje (€ 2,--) gegeven, en zijn zelf lopend verder gegaan. Toen we bij het busstation aankwamen stond onze bus naar Rangpur, al op het punt te vertrekken we konden gelijk instappen mazzel dus, de busrit naar Rangpur was een dollemans rit, de chauffer reed onverantwoord hard en lomp, haalde voor de bocht in, waardoor enkele tegenliggers de berm in moesten duiken. Het was de bedoeling om in Jagdpur dezelfde dag nog verder te rijden naar Bogra(90 kilometer), maar bij aankomst in Jagdpur (19:00) was het al donker, we willen hier niet in het donker reizen omdat dat gewoon te gevaarlijk is, dus besloten we hier een hotel te nemen, en de volgende dag verder te rijden naar Bogra.
De volgende morgen zijn we om 07:00 met de bus richting Bogra gereden, de bus was bij vertrek half vol maar na twee kilometer waren er zoveel mensen bijgekomen, in en op de bus op het dak zaten ook nog eens, naast zo´n 100 kippen in rieten manden, zeker 15 mensen, we dachten om 10 uur in Bogra te zijn, maar dat werd een tegenvaller, want in Gaibandha stopte de bus en iedereen moest de bus met bagage verlaten, niemand kon ons in het Engels vertellen wat er aan de hand was (later bleek er een staking te zijn), na een half uur wachten en navragen hoe we nu verder konden gaan, hebben we de laatste 50 kilometer maar met een (tuktuk) taxi gereden. In Bogra hebben we een rondje door de stad gelopen en een kleine dierentuin bezocht, omdat er door een staking geen bussen meer reden, zijn we aan het einde van de middag, met de trein naar de hoofdstad Dhaka gereden.
We wilden bij Bogra de Paharpur tempel bezoeken, volgens de lonely planet zou dit 3 kilometer ten noorden van Bogra liggen, we hebben verschillende taxichaufers gevraagd of ze ons er heen konden rijden, maar niemand begreep ons, uiteindelijk bleek dat de tempel niet 3 kilometer ten noorden, maar ruim 40 kilometer ten oosten van de stad ligt. De (betrouwbare????) Lonely Planet zat er weer goed eens naast. >>Elke reisgids kan een foutje maken maar de Lonely Planet zegt altijd, overal haar eigen auteurs heen te sturen, dit is niet waar, verschillende auteurs hebben zelfs toegegeven reisgidsen, van bepaalde landen te hebben geschreven terwijl ze er niet geweest zijn. Van landen waar veel backpackers komen, zoals bijvoorbeeld Australie, zuid-oost Azie, Zuid Amerika, India en Europa krijgt de Lonely planet veel reacties (feedbacks), zodat bij de volgende druk bepaalde dingen gewijzigd kunnen worden. In de Lonely Planet van Georgie, Armenie, Bangladesch en Nepal staan zoveel fouten, verkeerde plattegronden, stations die al 10 jaar geleden gesloopt zijn en nog veel meer, praktische informatie zoals trein en busverbindingen kunnen altijd veranderen, maar verkeerde plattegronden en belangrijke bezienswaardigheden (die ouder zijn als de LP), verkeerd op de kaart zetten dat zijn dingen die je als (betrouwbare??) reisgids niet kan maken, volgens de LP is hun auteur in 2007 nog in Bangladesch geweest, waarschijnlijk heeft hij de hele dag op het strand gelegen, want er klopt niets van de Lonely Planet Bangladesch, (vooral plattegronden met bezienswaardigheden die ouder zijn als de auteur). Zonder goede plattegronden kom je hier niet ver want er zijn bijna nergens straatnaambordjes, en weinig mensen spreken Engels. De Lonely planet is vaak, waardeloos.....
Na een lange treinrit van zo´n 7,5 uur, kwamen we s´nachts om half twee aan bij ons hotel in het centrum van Dhaka. De volgendemorgen zijn we naar de ambassade van Birma gereden om ons visum aan te vragen, we hadden van te voren gebeld en gemaild of het mogelijk was een visum, voor Birma aan te vragen bij de ambassade in Dhaka, maar bij aankomst op de ambassade werd ons doodleuk verteld dat de aanvraagprocedure geen 5 dagen maar 4 weken zou duren, we moesten anders maar even naar Kolkuta (India) rijden om het visum daar aan te vragen, terugrijden naar India wat dachten ze wel niet, onbegrijpelijk maar als het niet lukt, moet je toch opzoek naar een oplossing, we zijn toen maar doorgereden naar de ambassade van India om te kijken of we het toch niet konden regelen in India, helaas we kregen geen visum meer voor India, mischien ook wel gelukkig want toen we belden met de ambassade van Birma in Kolkuta bleek dat de visumaanvraag in India ook minimaal 2 weken duurde. Voor westerlingen is het niet mogelijk om vanuit India of Bangladesch over land naar Birma te reizen. Bij de voorbereidingen van onze reis waren we hier van op de hoogte, maar omdat we vanuit Nepal niet naar Tibet (China) mochten reizen, waren we genoodzaakt om via Bangladesch te gaan. Uiteindelijk hebben we maar voor de snelste optie (tevens de duurste) gekozen, om vanuit Daka naar Bangkok te vliegen en daar het visum voor Birma aantevragen.
Doordat veel mensen in Dhaka onder de dollar grens leven, wat betekend dat ze per dag niet meer dan € 0,70 te besteden hebben (ruim € 20,-- p/maand), zie je hier dan ook een hoop armoede op straat, en vooral in bepaalde wijken, we zijn bijvoorbeeld door een wijk gelopen (wij noemden het `het recyclingpark`) waar al het vuilnis van de stad heen word gebracht, en de lokale bevolking sorteert dan al het vuil, het bruikbare word hergebruikt, eetbare word opgegeten, al het vuilnis vind hier een bestemming, sommige mensen halen bijvoorbeeld alleen maar plastik uit het vuilnis, sorteren het vervolgens op kleur, laten het drogen en verkopen het vervolgens weer aan een handelaar bizar en smerig om naar te kijken, veel mensen in landen als Bangladesch en India moeten elke dag knokken om s´avonds iets te eten te hebben voor ons ondenkbaar, maar als je ziet hoe dat de mensen leven in zulke landen, krijg je pas het besef dat wij als westerlingen eigenlijk leven in het paradijs op aarde.
Naast een paar ambassade bezoekjes, hebben we een wandeling door de oude stad en een boottocht over de rivier gemaakt, maar door de aanhoudende regen waren veel straten veranderd in een bagger bende. s´avonds dachten we naar een bar te gaan, maar toen we daar aankwamen bleek het een oude kelder met een paar tuinstoelen te zijn, niet echt bijzonder dus. allah wil niet dat we bier drinken, dus in heel Bangladesch is (behalve in Dhaka) geen druppel bier verkrijgbaar.
Donderdagmorgen vertrokken we we om half acht s´ochtends met de intercitytrein naar Chittagong, het was een mooie treinreis, de eerste kilometers zagen we vanuit de trein alleen maar krottenwijken, maar toen we Dhaka hadden verlaten zagen we alleen nog maar rijstvelden, bananenbomen, theeplantage´s en konden we genieten van de ongerepte natuur die Bangladesch te bieden heeft. Wij zaten in de eerste klas maar veel mensen in Bangladesch kunnen geen kaartje betalen en klimmen dan maar gewoon op het dak van de trein, zodat ze gratis mee kunnen rijden, dit is wel leuk om te zien maar eigenlijk triest want wij zitten binnen in de trein met een bak koffie en een krantje, en op het dak zitten mensen in de stromende regen omdat ze geen kaartje kunnen kopen. Hier zie je maar weer eens het verschil tussen rijk en arm. In Chittagong zijn we overgestapt op de bus naar Cox´s bazaar, dit was ook nog eens 5 uur rijden, maar nog geen twee minuten na zonsondergang stopte de bus bij een restaurant en mochten de moslims gaan eten, heb nooit geweten dat moslims zo snel konden zijn, binnen 10 seconden was de bus helemaal leeg, s´avonds om tien uur waren we eindelijk in ons hotel.
Cox´s bazaar is de bekendste badplaats van Bangladesch maar vrouwen mogen alleen gesluierd zwemmen, mannen moeten met een t´shirt en broek in het water, op het strand liggen (zonnen) mag niet en alcoholgebruik is helemaal uit den boze, kortom genoeg redenen om hier niet langer dan een dag te blijven, we wilden hier eigenlijk een paar dagen blijven maar met zoveel Allah regeltjes hoef het van ons ook niet.
De volgende morgen zijn we met de taxi naar het busstation gereden, maar op het busstation kwamen we er achter dat we voor het gebied waar we heen wilden, naast ons visum ook nog een speciale vergunning (permit) nodig hadden om naar dit gebied te mogen reizen, shit maar we hielden vol dat we het niet wisten, en kregen uiteindelijk toch nog een busticket naar Bandarban. Toen we na twee uur rijden een police checkpoint bereikten moesten we uitstappen en ons registeren, ook werden er ons weer een paar allah regeltjes verteld (geen alcohol in het park en bla bla bla), we sliepen in een resort midden in het park, in een rieten bungalow met een mooi uitzicht op de heuvels. s´middags hebben we een wandeling gemaakt naar de Tigerhill dit is een mooi uitzichtspunt, hier vandaan kijk je naar de bergen van India en Birma, het was een vreemd gevoel we wisten dat we naar Birma zouden gaan, vanaf de Tigerhill was het nog maar 40 kilometer naar de grens, maar wij als buitenlanders moesten nog duizenden kilometers afleggen om een visum te regelen zodat we dat land binnen mogen komen. Het was een prachtige omgeving met veel ongerepte natuur, in Bangladesch zijn de natuurparken, erg schoon en goed onderhouden. De volgende morgen hebben we een wandeling gemaakt in de buurt van het resort waar we verbleven, en s´middags zijn we met de bus naar Rangamatti gereden, dit was mischien wel de mooiste busrit tijdens onze reis, we reden met een lokale bus langs bananenbomen, theeplantages rijstvelden en door kleine dorpjes ook moesten we met een oud pontje de rivier oversteken, het was een hele bijzondere busrit in een schitterende omgeving, in Rangamatti hebben we de volgende morgen een rondvaart in een klein motorbootje gemaakt, dit gebied van Bangladesch lijkt wel de grootste bananenplantage van de wereld je ziet ze overal, veel mensen plukken hier banenen en brengen ze met bootjes naar de stad om ze verder te verkopen, s´middags hebben we dit gebied verlaten en zijn we met de bus in de stromende regen naar het vliegveld van Chittagong gereden.
Een binnenlandse vlucht in Bangladesch is een bijzondere ervaring, de vliegvelden hier zijn heel chaotisch, sommige vluchten staan niet op de vertrekmonitoren, maar gaan wel en sommige vluchten staan er wel op maar die vertrekken juist niet, wel grappig maar irritant, want zelfs hier spreken de meeste medewerkers geen woord engels. Op het vliegveld van Jesorre staat een oud schoolbord waar het met krijt de vluchten zo onduidelijk opgeschreven worden dat niemand het kan lezen en op het vliegveld van Chittagong, was het na zonsondergang een half uur lang niet mogelijk om in te checken, er werd gratis eten uitgedeeld en iedereen zat overal te eten, de mensen liepen zelfs heen en weer tussen de vertrekhal en de gates, onbegrijpelijk maar in zulke landen is alles mogelijk. Bij het inchecken voor onze vlucht naar Dhaka kregen we twee rozen, en even later kwam zelfs de onderdirecteur zich persoonlijk bij ons bedanken, omdat we de eerste waren in de geschiedenis van BimanBangladesch airlines die via internet geboekt, en met de kreditkaart betaald hadden, we hebben aan de bar een bak koffie met deze meneer gedronken, ook had hij een pickup van het vliegveld en hotelovernachting voor ons in Dhaka geregeld wel handig, de ticketprijzen voor binnenlandse vluchten zijn heel laag zo betaal je bijvoorbeeld voor een enkeltje Dhaka - Jessore slechts € 25,-- en de (meeste) vliegtuigen zijn in tegenstelling tot de vliegvelden nieuw en goed onderhouden.
Dinsdagmorgen zijn we met Regent airlines naar Jessore gevlogen, vanaf het vliegveld was het nog twee uur rijden naar Kulna waar we de rest van de dag zijn gebleven, in Kulna hebben we geprobeerd een tour voor het Sunderbands nationaalpark te boeken, maar door het slechte weer, waren er bijna geen georganiseerde tours, we hebben dan maar besloten de volgendemorgen op eigengelegenheid naar Mongla te rijden, en zelf ter plekke een bootje te regelen. De busrit naar Mongla ging vrij snel, om 09:30 waren we al in ons hotel, na het ontbijt, zijn we naar de haven gegaan om een boot te regelen, aangezien er maar 1 normale boot in de haven lag, bleef ons geen andere mogelijkheid over om met deze boot te gaan. We zouden de volgendemorgen met de boot vertrekken dus hadden we nog de hele dag over, na in de stromende regen een rondje in de stad te hebben gelopen, zijn we maar terug naar het hotel gegaan, en hebben een paar films op onze laptops gekeken. Het regende de hele dag onophoudelijk, niet leuk maar niets aan te doen, de volgendemorgen om 7 uur hield het eindelijk op met regenen, en zijn we naar onze boot gelopen, we hadden een complete boot gehuurd met verschillende slaapkabine´s, we moesten er flink voor betalen, maar we waren dan ook de enige gasten aan boord. We bleven twee dagen en één nacht aan boord, het was wel leuk, maar we hadden het ons anders voorgesteld, we hebben bijna geen dieren in het wild gezien, en de natuur is een beetje het zelfde, was een kleine tegenvaller dus, we dachten zoiets als het Chittawanpark (Nepal) aan te treffen maar dat was helaas niet het geval. Ook het feit dat er twee politieagenten mee het park in moesten gaan om ons te beschermen tegen de tijgers vonden we een beetje overdreven, (ook al worden er jaarlijks in het park meer dan 200 mensen door tijgers opgegeten), maar waarschijnlijk is dit meer ter controlle om te kijken wat er precies in het park gebeurd. Het was wel interresant hier een keer geweest te zijn, maar je gaat toch voor het wildlife naar het nationaalpark. De volgendemiddag om 17:30 waren we weer terug in de haven van Mongla, en zijn we gelijk doorgereden richting Kulna na ruim 70 kilometer, en nog slechts 3 kilometer te gaan, was de zon ondergegaan en hadden we weer eens allah momentje, het was nog maar 10 minuten rijden, maar de bus bleef ruim een uur staan zodat de moslims konden eten. Irritant maar in een moslimland passen we ons gewoon aan, zou andersom mischien ook wel eens meer het geval mogen zijn.
Toen we de volgendemorgen wakker werden kwam het water met bakken naar beneden, het stopte maar niet met regenen, waardoor veel vluchten waren geanuleerd, toen we s´middags naar het vliegveld (70 km.) reden, stonden veel dorpjes en wegen onder water, in Nederland zou met zoveel regen waarschijnlijk de noodtoestand uitgeroepen worden, maar de mensen hier nemen het nogal nuchter en denken ´als allah het wil´ moet het maar zo zijn. Na een korte vlucht waren we aan het begin van de avond weer terug in de hoofdstad Dhaka voor onze laatste overnachting in Bangladesch, de volgende morgen wilden we verder vliegen naar Bangkok, om onze visums voor Birma te regelen.