West Timor Indonesia

Hallo,

Het is weer een tijdje geleden, maar mijn tijd op Bali zit er alweer op. Na maar liefst precies 40 nachten op Bali te zijn geweest, kwam er op dinsdag 3 juli een einde aan. De laatste twee weken hebben we niet meer veel ondernomen, ook hebben we af en toe, nog voetbal gekeken maar door het tijdsverschil met Europa, waren de wedstrijden hier om 3 uur s´nachts, en tijdens de wedstrijden van Nederland had ik ook beter in mijn bed kunnen blijven liggen.
We hebben op Bali natuurlijk niet alleen maar op het strand gelegen en bier gedronken, we zijn een keer wezen snorkellen in het Nationaal park van Bali, hebben hier een bootje met gids gehuurd en een paar uur gesnorkeld, erg mooi je zwemt hier eigenlijk in een tropisch aqarium, hier vandaan zijn we doorgereden naar Lovina, waar we de volgende morgen dolfijnen hebben gezien op zee, van Lovina zijn we via Pupuan en Bedugul weer naar kuta teruggereden. Uiteraard hebben we ook het Batur lake bezocht, Ubud en Denpasar, en een hoop tempels, zelf heb ik met de scooter nog een paar mooie route´s gereden ben van Negara via Pupuan naar Munduk gereden, Mengwi en omgeving bezocht en heb de hele regio tussen Denpasar en Antosan afgereden. Op Bali heb ik afscheid moeten nemen van peter paul hij blijft hier nog tot eind juli, zijn terugvlucht stond voor 25 juni gepland, maar hij had het goed naar z´n zin dus blijft hij nog een maand.
Bali blijf erg mooi alleen de verkeersdrukte word een steeds groter probleem, vooral in de spits staat het verkeer vaak gewoon helemaal vast, Indonesiers zijn toch wel beperkt in hun denkvermogen, want als er een file staat of als de verkeerslichten niet werken, rijdt iedereen gewoon door (vaak tegen het verkeer in), en staat het verkeer muurvast waardoor niemand meer wegkomt met alle gevolgen, buschauffeurs zijn in mijn ogen terroristen op de weg, ze halen in de bocht in, tegenliggers kunnen vaak net uitwijken, sommige toeristen vinden het grappig, maar als je zelf aan het verkeer deelneemt, zie je het van een heel andere kant. Bussen zijn vaak overvol, waardoor de mensen op het dak zitten, natuurlijk is dat leuk om te zien of om zelf te doen, alleen het blijft levensgevaarlijk, want als de chauffeur plotseling moet remmen val je er vanaf, dit gebeurd regelmatig, toen we s´ochtends vroeg om vijf uur van Kuta naar Gilimanuk reden, reden we langs een ernstig ongeluk, waarbij meerdere bussen en vrachtauto´s betrokken waren, inhalen in de bocht met alle gevolgen vandien, door dit ongeluk ontstond er een file van bijna 20 kilometer in beide richtingen, zo slim als die gasten hier zijn gingen veel automoblisten de file voorbij rijden, waardoor tegenliggers ook vast kwamen te zitten, het verkeer stond hier muurvast sommige reddingsauto´s kregen hier zelfs geen voorang en konden niet bij het ongeluk komen, ongekend.
Dinsdag 3 juli
Maar liefst twaalf van de vijftien binnenlandse vluchten die tussen half acht en negen uur s´morgens vanaf Denpasar zouden vertrekken waren vertraagd (één vlucht was zelfs met 13 uur vertraagd!), mijn vlucht was gelukkig op tijd, ben ik toch niet voor niets vroeg mijn bed uit gegaan. Na ruim anderhalf uur vliegen met een toestel van Nederlandse afkomst (Fokker 100), lande het toestel veilig het vliegveld van Kupang, vanaf het vliegveld was het nog een half uur rijden naar het centrum van Kupang, waar ik een Hotel had gereserveerd. Na Bali was het wel weer even wennen, er waren bijna geen normale restaurants en toeristen zag je hier helemaal niet meer, ook een warme douche is vanaf hier voorlopig verleden tijd........
De volgendemorgen heb ik met de hotel eigenaar, mijn reisschema besproken en de huurprijs voor een motorbike. Voor de zekerheid heb ik dagwaarde van de brommer op papier vastgelegd op 2.500.000,-- rupiah (+/- € 215,--), heb zelf geen verstand van brommers maar voor het geval mijn gehuurde brommer gestolen word kunnen ze achteraf niet zeggen dat i € 1000,00 waard geweest is, je weet het nooit met die gasten hier, nadat ik alles had geregeld kon het Timor avontuur beginnen.
Volgens de Lonely planet kun je vanuit Kupang naar Baun rijden en dan door naar Tablolong, niets is minder waar, nadat ik na drie uur rijden Baun bereikt had en er achter kwam dat ik hier niet verder kon richting Tablolong heb uit frustratie mijn Lonely Plantet in een beek gesmeten , en ben vanaf hier zonder reisgids verder gaan reizen in West Timor. Dat de Loney planet een waardeloze reisgids is in gebieden waar weinig toeristen komen bleek maar weer Backpackers en beginners zijn zo blij met de LP ze schrijven dat hun auteurs overal geweest zijn, het is allemaal `larrie koek`. verder wil ik hier geen woorden over kwijt maar de LP is en blijft een beperkt reisgidsje wat leeft van de feedback´s van reizigers en zelf nergens mensen heen stuurt. `Why is our travel information the best in the world? It´s simple `we denken dat we de beste zijn, maar eigenlijk leven we alleen maar van feedbacks`
Vanuit Kupang ben ik naar de kustplaats Tablolong gereden, Kupang zelf was weinig aan, maar de weg naar Tablolong is schitterend, je rijd hier dwars door de bergen, na zeven uur over hobbelige wegen te zijn gereden (normaal 2 uur dankzij de LP zeven uur!), was Tablolong bereikt, de stranden hier zijn met een woord geweldig, kilometers lange witte zandstranden en helder blauw water, en je komt hier behalve een paar vissers, werkelijk helemaal niemand tegen, na een uur tje op het srand te hebben gelopen, ben ik weer terug naar Kupang gereden, want ik wilde voor het donker terug zijn in het Hotel. De volgendemorgen heb ik een bezoek gebracht aan de Ambassade van Timor Leste, om een vergunning aan te vragen voor Oecussi, dit is een enclave van Ost Timor, je kunt deze enclave over land uitsluitend vanuit Indonesie binnen gaan, zonder permit (toestemming), kom je de grens NIET over en moet je vervolgens 14 uur met de bus terug rijden naar Kupang, om alsnog een permit aan te vragen (daarna weer 14 uur terug naar de grens), , en dat risiko wilde ik echter niet nemen, na de aanvraag te hebben ingediend, ben ik naar de supermarkt gereden en heb daar een kilo pel pinda´s gekocht en ben bij de `monkey cave` aapjes gaan voeren, na twee uur bij de aapjes te hebben gezeten ben ik doorgereden naar het strand, heb hier met twee locals een paar biertjes gedronken aan de bar.
De volgende morgen begon zonnig en warm toen ik met m´n brommer uit Kupang wegreed, maar na een uurtje rijden ging de weg alleen nog maar omhoog, en werd het steeds kouder en begon het zelfs te regenen, na een half uurtje onder een afdakje te hebben gestaan, ben ik verder gaan rijden na 10 kilometer reed ik echter in een grote politiekontrolle alle weggebruikers werden aan te kant gehaald, nadat ik mijn papieren had laten zien kreeg ik de mededeling dat mijn internationale rijbewijs in indonesie niet geldig is, dit is gelogen en alleen maar geldklopperij, heb mijn papieren uit de agent z´n handen getrokken, ben op mijn brommer gestapt en vol gas weggereden, niemand hield me gelukkig tegen. De laatste 70 kilometer waren niet zo prettig, de weg was slecht en het regende de hele tijd, om twaalf uur was ik in het Hotel in Soe.
s´middags ben ik nog richting Fatumnasi gereden, normaalgesproken is dit een schitterende route, maar de wegen hier zijn zo verschrikkelijk slecht, door de regen, werd het mij te gevaarlijk en ben ik halverwege omgedraaid en teruggereden naar het Hotel. s´nachts was het gestopt met regenen, en de volgende morgen kwam de zon zelfs weer tevoorschijn, ben gelijk op m´n brommer gestapt en ben van Soe naar Kapang en Fatumnasi gereden dit is een gave route over de bergen, de uitzichten waren grandioos, ook zie je overal rieten huisje´s de mensen leven hier nog heel primitief, elk dorp heeft een waterput waar de mensen uit de hele omgeving water komen halen, je gaat hier werkelijk terug in de tijd, heb s´middags het dorp Nomé bezocht dit is een afgelegen village waar nog mensen wonen, je wandelt eigenlijk door een openluchtmuseum, alleen leven de mensen hier nog steeds zo.
Op zondagochtend ligt het openbare leven in West Timor vrijwel helemaal plat, er rijden geen bussen en bijna alle winkels zijn gesloten, ruim 95 % van de bevolking op Timor is katholiek of protestant, er zijn op Timor, Sumbawa, Sumba en de Molukken (gelukkig!) bijna geen moslims, ik zeg gelukkig omdat de moslims in Indonesie (grootste moslimland op aarde) de meeste problemen (aanslagen etc.) veroorzaken voor de groep mensen die anders denken als hun, bijvoorbeeld de Hindoe´s, Christenen en Katholieken,hier kunnen de mensen op zondag normaal naar de kerk op Java is dat veelal niet het geval, de feiten liegen er niet om. Vanuit Soe was het drie uur rijden naar Oinalasi normaal doe je er iets langer over maar op zondagochtend hoef je geen rekening te houden, met gestoorde buschaufers die met grote snelheid op je af komen.
Zonder gids kom je hier niet ver, en denk maar niet dat er in elke grote stad een infomatiekantoor is waar je even een plattegrond van de omgeving kan halen, het was daarom niet makkelijk vanuit Oinalasi in Boti te komen, ik hield al rekening met een flinke wandeltocht, de mensen spreken geen woord Engels en veel mensen zelfs geen Indonesisch, waardoor je met je kleine vertaal gidsje ook niet verder komt. Vanuit Oinalasi ben ik ongeveer tien kilometer met de brommer richting Boti gereden, maar de wegen hier waren zo slecht dat ik besloot mijn brommer aan de kant van de weg, achter een hooiberg te verstoppen en lopend verder te gaan. Ik had nog anderhalve liter water bij me, dit zou tot Boti toch genoeg moeten zijn dacht ik, maar na ruim drie uur wandelen in de brandende zon, was Boti nog steeds niet in zicht, even later zag ik beneden in het dal naast de rivier een klein dorpje, michien zou dat Boti wel zijn, bij aankomst in het dorp (15 huisjes) vertelde mij een oude man dat Boti vanaf hier nog maar twee uur wandelen is, ook wees hij met zijn oude wandelstok naar boven, daar boven op die berg ligt Boti, heb nog geprobeerd een fles water te kopen maar er was geen winkel, heb toen maar water uit de rivier gedronken en mijn fles gevuld. om vier uur was ik eindelijk in Boti, dat hier niet dagelijks toeristen komen bleek wel want ik had gelijk een groep van zo´n 20 kinderen achter me aan lopen, twee mannen begleiden mij naar de hut van het opperhoofd, waar ik in het gastenboek me naam in moest vullen, ook vroeg hij of ik wilde blijven slapen, ik kon niet anders want het werd al donker. Na een liter thee te hebben gedronken en een bak rijst te hebben gegeten ben ik maar om 8 uur gaan slapen, twee uur later werd ik wakker gemaakt en meegenomen naar de hut van het opperhoofd, hier kreeg ik weer een bak rijst voorgeschoteld, het sliep niet echt relaxt in het hutje, het matras was keihard en je hoorde ook allerlei beesten in het hutje rondlopen, de volgende morgen kreeg ik weer een bak rijst geserveerd. Heb een briefje van 100.000 rupiah ( €8,-) achtergelaten en ben weer teruggelopen richting het dal . Het was een bijzondere ervaring vooral het feit dat de mensen hier leven zonder stroom, water en telefoon, maar een traditioneel dorp in de bossen zonder gids en meerdere toeristen te bezoeken was me eindelijk gelukt. Uit respekt heb ik echter niet overal foto´s genomen, dit om niet te opdringerig over te komen. (in de meeste regio´s is overigens ook geen gsm netwerk / internet dus even leuk een mailtje sturen of iemand bellen is hier meestal niet mogelijk)
Het was een lange wandeltocht terug naar de brommer, maar na ruim drie uur wandelen was ik weer bij de hooiberg waar ik mijn brommer had achtergelaten. Tot mijn grote verbazing stond mijn brommer er niet meer, donders donders dacht ik bij me eigen, dat heb ik weer, heb alles afgecheckt in de omgeving van de hooiberg, maar geen spoor van mn brommer, er stond inmiddels al een aardige groep mensen om me heen, te kijken wat ik aan doen was, ik wilde de eigenaar van de brommer bellen, maar buiten de dorpen is vaak geen netwerk beschikbaar, daar stond ik dan zonder brommer en met een telefoontje zonder netwerk, ben uiteindelijk maar naar het volgende dorp gelopen. Na maar liefst een uur op het politie bureau te hebben gezeten met m´n vertaalgidsje, en meerdere malen met mijn verhuurder te hebben gebeld, werd ik meegenomen naar een ander politiebureau, daar stond tot mijn grote verbazing mijn brommer achter slot en grendel. Het blijft voor mij nog een raadsel waarom mijn brommer daar stond, maar aan de andere kant was ik opgelucht dat ik hem weer terug had, nadat de agenten met hun telefoontjes nog een paar foto´s van mij hadden gemaakt (die vonden het wel grappig), kon ik mijn reis vervolgen.
Vanuit Oinalasi wilde ik naar Kolbano rijden maar door het gelazzer met m´n brommer liep ik achter op schema, besloot dit toch maar te doen en in Kolbano een hotel op te zoeken. De (berg) route naar Kolbano was schitterend, overal gave uitzichten op de oceaan, de wegen waren echter verschrikkelijk, en niet ongevaarlijk sommige stukken waren redelijk en dan was er in één keer een gat van 1 meter diep. Ondanks de slechte bergwegen is dit wel één van de mooiste route´s in West Timor. De uitzichten zijn grandioos. In Kolbano heb ik een tijdje op het strand gezeten, maar er was geen hotel of toerist te bekennen, ongeloofelijk hier waren kilometers lange zandstranden, maar geen enkele accomodatie, ik wilde terug naar Kupang want het was inmiddels al vier uur s´middags en in het donker wil je hier echt niet rijden, het was een vermoeiende rit terug naar Kupang de wegen waren slecht en straatverlichting ontbreekt, ook rijden de meeste mensen zonder verlichting, wat de situatie nog gevaarlijker maakt. De meeste automobilisten halen in, ook al zien ze dat er een brommer uit de andere richting komt, hier op de weg telt maar één ding de grootste weggebruiker wint, s´avonds om half negen was ik eindelijk in Kupang, heb s´avonds nog een paar biertjes gedronken in de Lavolan bar.
De laaste dag in Kupang heb ik niet veel gedaan, heb bij verschillende banken geprobeerd geld te wissellen maar bij de bank staan vaak lange rijen en als toerist kun je daar gewoon tussen gaan staan had ik geen zin in, ben s´middags naar het strand geweest, en ben weer met een kilo pinda´s naar de apen gereden, dit blijft leuk.
De volgende morgen ben ik s´ochtends om zes uur richting het busstation gelopen, en heb daar de bus naar Kefa genomen, had net zo goed nog een paar uur in bed kunnen blijven liggen, want we reden uiteindelijk pas om half tien de stad uit. De bus was ramvol maar in Indonesie zul je nooit te horen krijgen dat de bus vol is, er is altijd nog wel ergens een plekje vrij, de bus deed uiteindelijk ruim 9 uur over een stuk van 180 kilometer, heb s´avonds nog geprobeerd een brommer te huren, maar het is erg moeilijk hier om met de mensen te communiceren, dus heb ik maar besloten, om de volgende morgen vroeg op te staan, en liftend richting Tamkessi te gaan.
De trip naar Tamkessi was met één woord geweldig, dit dorp ligt midden in de bergen en is uitsluitend te voet bereikbaar, vanuit Kefa was het ongeveer 50 kilometer naar Tamkessi, de eerste 25 kilometer ben ik achter op een vrachtauto meegereden daarna 10 kilometer achterop bij iemand op de brommer en vervolgens de laatste 15 kilometer te voet, dit dorp was alleen niet makelijk te vinden, er komen niet of nauwelijks toeristen maar vooral de tocht erheen was geweldig ongeloofelijk dat ooit iemand op het idee gekommen is hier een dorp te bouwen, dit dorp ligt zo verscholen in de bossen boven op een berg, dat ik er maar liefst drie keer voorbij gelopen ben, twee kleine kinderen hebben me erheen uiteindelijk heen gebracht, de natuur is hier met een woord zo geweldig, na een paar uur in Tamkessi te hebben gezeten en naar de mensen heb gekeken, hoe ze leven en wat ze er allemaal doen, ben ik weer het dal in gelopen.
Uiteindelijk is West Timor voor mij persoonlijk (na Borneo!!) één van de gaafste eilanden in Indonesie, vooral het feit dat hier nog zoveel mensen, zo afgelegen zonder stroom en water leven is erg bijzonder om te zien. In mijn periode op West Timor heb ik (behalve een paar toeristen in Kupang), geen enkele toerist gezien, ook was het niet altijd even makkelijk een slaapplek te vinden, maar zonder gids een eiland verkennen is toch het gaafste wat er is, vooral als je de tijd heb, ook denken veel toeristen dat ze overal foto´s kunnen maken, dat kun je op plekken waar veel toeristen komen, maar soms doe je uit respekt de camera in je tas, als je b.v. in een dorp ben waar je ziet dat veelal kleine kinderen gewoon naakt over straat lopen, foto´s maken word niet overal gewaardeerd, als je het vraagt zullen ze je uit fatsoen altijd toestemming geven, maar het is nog fatsoenlijker het gewoon in bepaalde situaties helemaal niet te doen.